Ebanghelyo: MATEO 13,54-58
Pumunta si Jesus sa kanyang bayan at nagturo sa mga tao sa kanilang sinagoga. Namangha silang lahat at nagsabi: “Saan kaya galing ang kanyang karunungan at natatanging kapangyarihan? Hindi ba’t siya ang anak ng karpintero? Hindi ba’t si Maria ang kanyang ina at sina Jose, Jaime, Simon at Judas ang kanyang mga kapatid? Hindi ba’t narito sa piling natin ang kanyang mga kapatid na babae? Ano’t nangyari sa kanya ang lahat ng ito?” At bulag sila tungkol sa kanya. Sinabi naman sa kanila ni Jesus: “Sa kanyang sariling bayan lamang at sambahayan hinahamak ang isang propeta.” At kaunti lamang ang kanyang ginawang himala roon sapagkat kulang sila sa pananampalataya.
Pagninilay:
“Hindi ba’t anak lang siya ng karpintero?”
Ngayong araw ay ipinagdiriwang natin ang Kapistahan ni San Jose, Manggagawa. At ang Ebanghelyo natin ay tila hindi tungkol sa trabaho o paggawa, kundi tungkol sa pagtanggi ng mga tao sa kanilang kababayan—si Jesus. Ngunit kung titignan nang mas malalim, ang tanong ng mga tao ay may laman na aral: “Hindi ba’t anak lang siya ng karpintero?”
Isang tanong na may halong pangmamaliit. Sa mata ng marami, si Hesus ay walang kredibilidad—karpintero lang ang ama Niya. Walang pinag-aralan, walang mataas na posisyon, walang kilalang koneksyon. Pero sa mata ng Diyos, ang sambahayang iyon ang pinili Niyang tahanan.
Ito ang paalala sa atin ngayong kapistahan: May dangal at kabanalan sa simpleng paggawa, at kadakilaan sa mga simpleng manggagawa. Si San Jose ay hindi guro ng batas, hindi pari, hindi pinuno ng bayan—pero siya ang pinili ng Diyos upang maging tagapag-alaga ng Kanyang Anak.
Ang tunay na kabanalan ay hindi nakikita sa dami ng sinasabi, kundi sa lalim ng ginagawa. Walang nakatala ni isang salita ni San Jose sa Bibliya, pero ang kanyang pananampalataya ay naging gabay at proteksyon para sa Sagrada Pamilya. Sa tahimik niyang paggawa, tinuruan niya tayo na ang trabaho ay hindi lang hanapbuhay—ito ay paraan ng paglilingkod sa Diyos.
Sa ating panahon, madalas na minamaliit ang mga “ordinaryong trabaho”: mga janitor, mekaniko, construction worker, tindera, at iba pa. Pero ngayong araw, itinataas ng Diyos ang bawat pawis, pagod, at sakripisyo na iniaalay natin sa Kanya.
At gaya ng mga taga-Nazaret, baka tayo rin ay hirap makakita ng kabanalan sa mga simpleng bagay. Pero ang Diyos ay naroroon—sa palad na magaspang, sa mga katawang pagod, sa pusong tapat.
Kapanalig, walang “lang” sa taong may pananampalataya. Tandaan natin na ang Diyos ay hindi dumating bilang anak ng hari, kundi bilang anak ng isang karpintero. Hindi Siya lumaki sa palasyo, kundi sa pagawaan ng kahoy. At sa bawat pako, sa bawat kahoy na binuo, natutunan Niya ang halaga ng paggawa—ang halaga ng sakripisyo.
Kaya sa tuwing tayo’y napapagod, sa tuwing tila walang saysay ang ating araw-araw na trabaho, alalahanin natin: Walang maliit na bagay kapag iniaalay sa Diyos. At walang trabahong hindi banal kapag ito’y ginawa nang may pag-ibig.
Manalangin tayo: San Jose, aming tagapagtanggol, turuan mo kaming mahalin ang trabaho namin, gawin ito nang may katapatan, at ialay ang lahat para sa Diyos.
Sa bawat araw ng paggawa, nawa’y lumalim ang aming pananampalataya at paglilingkod sa kapwa. San Jose Manggagawa, ipanalangin mo kami. Amen.