Ebanghelyo: LUCAS 9:28-36
Isinama ni Jesus sina Juan, Pedro, at Jaime at umahon sa bundok para manalangin. At habang siya’y nananalangin, nagbago ang anyo ng kanyang mukha at puting-puting nagniningning ang kanyang damit. May dalawang lalaki ring nakikipag-usap sa kanya, sina Moises at Elias.
Napakita sila sa kaluwalhatian at pinag-uusapan nila ang paglisan ni Jesus na malapit nang maganap sa Jerusalem. Antok na antok naman si Pedro at ang kanyang mga kasama pero pagkagising nila, nakita nila ang kanyang kaluwalhatian at ang dalawang lalaking nakatayong kasama niya.
Nang papalayo na iyon kay Jesus, sinabi ni Pedro sa kanya: “Guro, mabuti at narito tayo; gagawa kami ng tatlong kubol, isa sa iyo, isa kay Moises at isa kay Elias.” Nagsasalita pa siya nang may ulap na lumilim sa kanila; at natakot sila pagpasok nila sa ulap. At narinig mula sa ulap ang salitang ito: “Ito ang aking Anak, ang Hinirang; pakinggan n’yo siya.”
Pagkasalita ng tinig, nag-iisang nakita si Jesus. Nang mga araw na iyon, sinarili nila ito at walang sinabi kaninuman tungkol sa nakita nila.
Pagninilay:
Kapag may magandang nangyayari sa buhay natin, gusto nating manatili doon. Kapag masaya, parang ayaw nang matapos. Kung puwede lang i-pause ang sandali at manatili sa ginhawa, gagawin natin.
Ganito mismo ang nangyari sa Mabuting Balita ngayon. Sa bundok, naranasan nina Pedro, Santiago, at Juan ang isang hindi malilimutang tagpo—nagbagong-anyo si Hesus, nagningning ang Kanyang mukha, at nakita nilang kasama Niya sina Moises at Elias. Sa sobrang saya ni Pedro, agad siyang nag-alok: “Guro, mabuti pong tayo’y narito. Gagawa kami ng tatlong tolda…” Sa madaling salita, gusto niyang manatili doon.
Pero hindi ganyan ang pananampalataya. Ang transfiguration ay hindi binigay para gawing permanenteng tahanan. Ito ay pabaon—isang sulyap sa luwalhati na naghihintay sa dulo ng daan. Isang paalala na sa kabila ng hirap, may kaluwalhatian.
Napansin mo ba? Ang pangyayaring ito ay nasa pagitan ng unang pahayag ni Hesus tungkol sa Kanyang pagpapakasakit at ng aktwal Niyang paghihirap. Sa gitna ng dalawang madilim na balita, binigay ng Diyos ang liwanag ng transfiguration para mag-bigay ng pag-asa—hindi upang takasan ang krus, kundi upang matutunang yakapin ito.
Minsan iniisip natin na ang pagiging mabuting Kristiyano ay dapat puro payapa, masaya, at puno ng pagpapala. Pero hindi ganun ang itinuro ni Hesus. Hindi natin mararating ang kaluwalhatian kung hindi natin dadaanan ang paghihirap. Hindi puwedeng bundok lang, walang Kalbaryo. Hindi puwedeng liwanag lang, walang krus.
Pero ito ang paalala ng Diyos: “Ito ang Aking Anak… pakinggan ninyo Siya.”
Hindi tayo iiwan ng Diyos sa dilim. Sa gitna ng ating paghihirap, binibigyan Niya tayo ng paalala—tulad ng Transfiguration—na may naghihintay na kaluwalhatian kung hindi tayo susuko.
Tanungin natin ang ating sarili: Kapag dumating ang pagsubok, maghahanap ba ako ng ibang daan at iiwan si Hesus sa kalbaryo, o magpapatuloy ako kasama ni Hesus? Handa ba akong manatili hindi lang sa mga sandali ng liwanag, kundi pati sa dilim ng krus?
Ang tunay na pananampalataya ay hindi lang nasa bundok ng luwalhati, kundi pati sa daan ng sakripisyo. At ang paalala ng Diyos sa atin? Magtuloy ka lang. May luwalhating naghihintay. At may kasama ka sa bawat hakbang.
Manalangin tayo:
Panginoong Hesus, salamat sa Iyong liwanag. Sa gitna ng aming paglalakbay, ipaalala Mo sa amin ang kaluwalhatiang naghihintay. Tulungan Mo kaming hindi matakot sa sakripisyo at paghihirap, dahil alam naming kasama Ka namin. Amen.